Godzina 8.41 - 10 kwietnia 2010 roku - rządowy samolot rozbija się w Smoleńsku. Ginie pan Prezydent, ginie elita polskiej polityki, giną zwykli ludzie. Wiadomość o tej tragedii dotarła do mnie gdy byłem w Atenach. Jak zwykle oglądałem sobie poranne programy w greckiej telewizji, gdy nagle przerwano program i nadano tę straszliwą wiadomość. Struchlałem, zdziwiony, niedowierzający patrzyłem w ekran telewizora. Dziewięćdziesiąt sześć ofiar, aż tyle? Wszyscy zginęli? Nie wierzyłem, nie dałem wiary, aby taka tragedia mogła wydarzyć się nam, Polakom. To nieprawda, wmawiałem sobie. Dzwonię po znajomych rodakach, nic nie wiedzą, są w pracy, albo nie słuchali wiadomości. Pytam się Greków, mówią o tym, ale nie wierzą, każą mi dzwonić do ambasady. Idę za ich radą... Niestety, ambasada potwierdza ... Przez cały dzień oglądam nadawane obrazki i komunikaty o tragedii w greckiej telewizji. Powoli dociera do mnie ta straszna wiadomość...
Dzisiaj mija dziesięć lat od tamtego smoleńskiego wydarzenia i tak jak dawniej oglądam w telewizji smutny spektakl o tej tragedii. Patrzę na zdjęcia, wielu znajomych, oczywiście nie osobistych, wesołe twarze, ale tylko na zdjęciu. Takie chcemy zapamiętać, takie chcemy widzieć. Na naszych twarzach smutek i żal. Po raz setny bodajże zapalam znicz i wpatrzony w zdjęcia, wspominam tragiczne chwile... Czy ta tragedia nauczyła nas czegokolwiek?(t.m.i.)
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz